Türkiye’de herkesin başında ekonomik telaşların olmasından ötürü oyuncular olarak sıkıntılı bir devirden geçtiklerini belirten oyuncu Umut Oğuz, ben muhalefete de karşım diyerek Deniz Gezginci’nin sorularını yanıtladı.
Deniz Gezginci: Umut Bey öncelikle Münih’e beğenilen geldiniz. Söyleşiye klasik hale gelen sorumla başlamak istiyorum. Münih’te olmak nasıl bir his?
Umut Oğuz: Yılardır Almanya’ya gidip geliyorum ancak Münih’e birinci kez gelebildim. Buraya Nürnberg’den geliyoruz. Biraz erken geleyim Münih’i gezeyim diye rica ettim fakat oyuna bir saat kala anca gelebildik. Bu sefer Münih’i gezemedim ancak ben genelde oynadığım yere bir daha geliyorum. Bir başka sefere nasip.
“ALMANYA’YA GELDİM, ÇABUCAK KEBAPÇIYA GÖTÜRDÜLER”
Deniz Gezginci: Söyleşiye yer sorusuyla başlamışken şöyle devam edeyim. Sizce dünyanın hiçbir yerinde değişmeyen tek toplum hangisidir?
Umut Oğuz: Türkler…(Gülüşmeler) Esasen bilimsel olarak yapılan araştırmaya nazaran de gittiği yere kendi adetlerini götüren, bilakis asimile olan tek toplum biziz.
Deniz Gezginci: Neden o denli dediniz? Sanıyorum Almanya’da pek Alman’a rastlamadınız?
Umut Oğuz: Ben şuna inanamıyorum. Almanya’ya geldiğimde beni havalimanından alıyorlar ve aç mısın diye soruyorlar? Açım diyorum. Almanya’ya gelmişsin, yöresel yemekler yemek istersin değil mi? Beni tekrar kebapçıya götürüyorlar. Şalgam mercimek çorbası içiyoruz, pide yiyoruz. Ben oradan geliyorum aslında. Yok mu burada Almanya’nın yöresel yemekleri? Bizim yemeklerimiz esasen çok lezzetli de ben o lezzetleri buraya gelmişken özlemek istiyorum. (Gülüşmeler)
“ÜNLÜ OLDUKTAN SONRA YAŞADIKLARIM… ÖYKÜLERİMİ DERLEDİM”
Deniz Gezginci: Şovunuzun ismi “Mıknatıs”. Bize biraz Mıknatıs’ın serüveninden bahseder misiniz?
Umut Oğuz: BKM Mutfak kurulduğunda organizatör bir arkadaşım buraya tek kişilik bir şey yap dedi. Ben de “ne haddime” dedim. Halbuki arkadaşım bendeki potansiyeli bir organizatör olarak görmüş. Yıllar içerisinde tek başıma sahnede performans yapma durumunda kaldım. Baktım ki yapıyorum başımdan geçen olaylarla ilgili notlar almaya başladım. Birinci başta trajik olaylar seni üzer lakin sonra ortadan vakit geçince mevte bile gülersin. Hayat öyledir. Trajikomiktir. O denli kıssaları biriktirdim, gözlemledim. Ünlü olduktan sonra halkın bana yaklaşımı, orada yaşadıklarım, başıma gelenler. Mıknatıs o öyküleri derlediğim bir oyun oldu. Aslında başlarken biraz hobi olsun diye başlamıştım lakin oynadığım yerlerde yeterli geri bildirimler aldım. Bir de oyunu sert eleştiren insanlara da izlettim. Hani beni dövsünler diye. Onlardan da olur alınca o vakit yürü Umut dedim. Mıknatıs benim bileziğim üzere duruyor. Boşta kaldığımda çıkıp oynuyorum.
“İKİ DİZİDE DE OYNAMADIM LAKİN ‘ARKA SOKAKLAR’DA, KURTLAR VADİSİ’NDE SENİ İZLEDİM’ DİYORLAR”
Deniz Gezginci: Sizi “Adanalı” dizisinin Fiko’su, “Ben Bu Cihana Sığmazam”ın Peyami’si olarak tanıdık. Lakin bildiğim kadarıyla sizi gittiğiniz yerlerde çok karıştırıyorlar. Neden bu baş karışıklığı?
Umut Oğuz: Çok karmaşık bir dönümdeyiz. Evvelce beşerler yalnızca televizyona bakıyorlardı. Artık telefona bakıyor, bilgisayara, dijital yerlere bakıyorlar. Her şey karışmaya başladı. Dizide oynadığım periyotta bu karışıklık pek olmuyor lakin televizyonda biraz ortayı açınca beşerler yakın tiplerle karıştırmaya başlıyorlar. Ben de bundan çok besleniyorum. Mesela biri çıkıyor “Abi Art Sokakları” yalnızca senin için izliyorum diyor, Bir oburu “Abi yıllarca Kurtlar Vadisi’nde seni gözümü kırpmadan izledim” diyor. Halbuki ben bu iki dizinin setine bile gitmedim. (Gülüşmeler)
“DİZİ MALİYET NEDENİYLE BİTTİ. HER ŞEYE DAİMA ARTIRIM GELİYOR. GELİR DAĞILIMINDA ADALET ŞART”
Deniz Gezginci: Türkiye’de ekonomik problemler nedeni ile beşerler güç durumdalar. Siz de Türkiye’de mizah yapan bir oyuncusunuz. Türkiye’nin bu kaidelerinde insanları güldürmek sıkıntı mu?
Umut Oğuz: 1999 yılından beri sahnedeyim. 25 yılım bitiyor. Bence faal olarak sahnede olan her oyuncu biraz sosyologdur. Kendi coğrafyasının bütün kaygılarını kantara koyacak kadar yetkiye sahiptir. Ben neredeyse Anadolu’nun her yerinde sahneye çıktım. Net olarak gördüğüm evvelden ironiye daha çok gülen bir seyirci vardı. Artık enteresan bir biçimde ironiyi anlamayan, bu türlü bakan bir seyirci oluşmaya başladı. Bunun içinde okumanın azalması, eğitim kalitesinin düşmesi, toplumsal medyanın çok yaygınlaşması, insanların ekranlara bağımlı olması üzere nedenler yatıyor. Ben bile evvelce daha çok kitap okurdum artık azaldı. İş hayatı her yere girdi. İnsan artık kendine vakit ayıramıyor ve beynini geliştirecek vakit bulamıyor. Daha değerlisi de herkesin başında ekonomik olarak tasalar var. Hepimizin var. Evvelce bir hesap kitap yapardık şu an hesap kitap tutmuyor. İşlerde de tutmuyor. Mesela son oynadığım dizi “Ben Bu Cihana Sığmazam” da hesap kitap yapılamadığı için dizi bitti. Dönem başında anlaştığım parayla dönemin sonlarına gerçek geldiğindeki maliyet ortasında uçurum vardı. Her şeye daima artırım geliyor ve fiyatlandıramıyorsun. Münasebetiyle bu artık yoksulundan zenginine herkesin sorunu. Asıl yaranın tahlili herkese eşit olmasa bile gelir dağılımında bir adalet sağlanması koşul. Zira çok çalışıp az para kazanan çok insan var bu da psikolojileri yoruyor. Hissediyorum adam yorgun, mutsuz. Sataşıyorum gülmeye başlıyor lakin belirli ki adamın kederi var. O denli bir problemli periyottan geçiyoruz. İnşallah en kısa vakitte ayağa kalkıp, toparlanıp yürüyelim istiyorum.
“ÇOK SANATKARIN HÜZÜNLÜ KISSALARI VAR SADECE MUHALEFET OLDU DİYE”
Deniz Gezginci: Devekuşu Kabare’nin kurucusu Ahmet Gülhan’ın öğrencisisiniz. Devekuşu Kabare periyodundaki politik taşlamayla bu zamanki, sizin kuşağınızdaki komedyenler ya da oyuncular birebir iletileri verebiliyorlar mı?
Umut Oğuz: Natürel veremiyor. Benim Ahmet Gülhan hocamın ağzından duyduğum o vakitler Devekuşu Kabare o kadar güçlü bir muhalif kabareydi bir hükümetin düşmesinin fitilini yakmıştı. Aslında bir şeyi atlıyorlar. Sen de mi muhalifsin durumu oluyor ya. Güldürü esasen muhalif olmak durumundadır. Siyasetteki muhalefet ile bizim yaptığımız muhalefet bir değil. Ben muhalefete de muhalefetim. Farkım o. Yanlış bir şey varsa söyleyecek birine muhtaçlık var o da tarih boyunca sanatkarlardır, bilim adamlarıdır, gazetecilerdir. Siyasetin dışındaki ayağı yere basan meslek kümeleri lakin bunu yapabilir. O yüzden esasen en çok sıkıntıyı de onlar çekerler. Çok sanatkarın geçmişte dokunaklı öyküleri var sadece muhalefet oldu ve doğruları söyledi diye. Lakin bu bizim yapmak durumunda olduğumuz bir şey. Evvelden daha da zengindi.
“BÜLENT ECEVİT, DEVEKUŞU KABARE’DE TEŞEKKÜR ETTİ”
Yine Devekuşu Kabare’den örnek verecek olursam. Ahmet Hocamın anlattığı bir anıydı. Metin Akpınar’ın Erbakan’ı, Zeki Alasya’nın Demirel’i, Ahmet Gülhan’ın da Bülent Ecevit’i oynadığı bir oyunda Bülent Ecevit kulise gelip “Ahmet Bey ben buradayken çok aşırı bir şey yapmazsanız sevinirim” demiş. Oyunu da önden değil geriden izlemiş. Oyun bittikten sonra Ahmet Gülhan’a gelip sarılıp, “Beni dikkate aldığınız için çok teşekkür ederim” demiş. Ahmet Hoca ise; “Bülent Bey biz her akşam oynadığımız oyunu oynadık” diye karşılık vermiş. Düşünebiliyor musunuz kendisini o kadar eleştirmelerine karşın sanatkara gelip teşekkür ediyorlar. Aslında siyasalların sanatkarlara çok gereksinimi var. Gelip art sıralardan halkın nabzını ölçmek üzere bir talihleri var. Son vakitlerde genel olarak siyasetin bütün kanadında kör ve sağır bir algının yerleştiğini görüyorum. Çok acı bir şey söyleyeyim. Şu an Osmanlı’nın yaşadığı sendromu yaşıyoruz. Yöneticilerin bence ülkenin gerçek kederlerinden haberleri yok.
Deniz Gezginci